خداوند

روزگاری پیش تر از اکنون

بسیار فاصله بود میان من و دانایی

قلمت پا در میانی کرد و نگاشتنم اموخت............نگاشتنم اموخت

تا بنگارم حق...........بنگارم عشق.........بنگارم خداوند

و مرا....انسان را.........و نیز نادانیم را دانایی اموختی

اما هنوز نادان بودم

انک که بی نواییم گمان ان زد

که نوا یافته

و انچه از ان تو بود از خویش دانستم

و

درونم مملو از گمانه ی استبنا شد

و انگاه

سرکشی و غرور اسان بر اریکه لغزنده ام تکیه زد

و چه زود......خداوند........چه زود

روزگار استرداد فرا می رسد

و چه زود باز خواهم گشت ............................نادانتر از نادان به سمت دانایی تو

اه خداوند

یادش بخیر ..................روزگاری که قلمت پا در میانی کرد

و نگاشتنم اموخت

تا بنگارم حق...............بنگارم عشق..........بنگارم خداوند

اه خداوند نزدیکتر از...