پروردگار

بگذار اینبار من قصه ی ادمیم را برایت بازگو کنم

چون کودکی که قصه ی اموخته از والدین را برایشان دوباره خوانی می کند

و

 یا اموزنده ای که به اموزگار خویش اموزه پس میدهد

ان روزگار کم بودیم

 و

 تنها زنی و مردی که اغازگر خلقت و هم هبوط شده بودند

و در گذر زمان ما ارام ارام و پیش چشم تو به سرعت مشغول تکثیر شدیم

و به حکمت تو

در شعبه ها و فرق بسیاغر ازدیاد یافتیم

ان گاه هر یک در اقلیمی از این جهان پهناور کوچک مسکن یافتیم

و جمعی و قومی شدیم

به رنگی و نژادی و زبانی

گاهی اهل گناه و گاهی صالح

گاهی اهل کذب و گاهی صادق............

تدبیر تو بود که یکدیگر را بشناسیم

و

به وسعت خلقت تو افرین گوییم اما........

باز ادمی و اشتباه

شانه به شانه شدن تا از هم و از انسانیت غافل شویم و در تصور کوچکمان خویش را از دیگران برتر یابیم

خداوند نزدیکتر از....